Zaprojektował także kościół świętej Brygidy w Maribo. Budynek Polakkaserne został wzniesiony w roku 1911 w odległości około 3 km od zabudowań majątku i przeznaczony dla 30 pracowników sezonowych. Była to typowa lokalizacja tego typu obiektów - w ten sposób starano się ograniczyć kontakty miejscowej ludności z robotnikami sezonowymi. W tym czasie na wyspie Lolland istniało około 30 podobnych budynków. Obiekt w Taagerup został zaprojektowany specjalnie na potrzeby pracowników sezonowych i był wzorowany na podobnych tego typu budowlach wznoszonych w Niemczech. Obiekty mieszkalne dla pracowników sezonowych na południu Danii nazywano "Polakkaserne".

Budynek podzielony był na cztery funkcjonalne części: na parterze mieściła się jadalnia dla pracowników, kuchnia i magazyn do przechowywania produktów oraz pomieszczania zajmowane przez nadzorcę składające się z biura, pokoju i kuchni, na piętrze znajdowały się pomieszczenia mieszkalne, w pierwotnej wersji podzielone prawdopodobnie na część dla mężczyzn i kobiet. Świadczyć on tym mogą dwie sypialnie i oddzielnie prowadzące do nich schody.

W roku 1912 w Polakkaserne mieszkało prawdopodobnie 30 pracownic sezonowych z Polski. Budynek spełniał wszelkie normy, jakie nakładała ustawa o pracownikach sezonowych z roku 1908. Według planu Glahns'a w budynku znajdowało się 15 łóżek. Mogły to być łóżka piętrowe, pomimo że ustawą z roku 1908 zabroniono wyposażenia pomieszczeń noclegowych w sprzęt takiego typu. Dlatego można sądzić, że mieszkało w budynku nie więcej niż 20 pracownic. Każda mieszkanka Polakkaserne w ramach wyposażenia otrzymywała miejsce w szafie do przechowywania produktów żywnościowych. Dodatkowo, na każdą dwójkę pracowników sezonowych przeznaczano jedną skrzynię mieszczącą około 24 kg ziemniaków.

Obok budynku głównego znajdował się mniejszy, przeznaczony na sanitariaty, pralnie oraz skład na opał. Budynki tego typu w tym czasie były powszechnie wznoszone jako obiekty towarzyszące obiektom mieszkalnym w miastach duńskich, w dzielnicach robotniczych.